Onlangs had ik weer een hele mooie ceremonie/samenvoeging die precies weergeeft waarom ik al ruim 12 jaar probeer bekendheid te geven aan deze bijzondere manier van herdenken.
Na het verlies van een dierbare komt de periode van rouw als een koude, donkere deken over je heen vallen. Het besef iemand nooit meer te zien, spreken en voelen is heel verdrietig en intens. Niks zal op dat moment het gemis verzachten en iedereen zal vaak ongewild door die periode heen moeten.
Als dan het besef komt dat de tijd van herinneren is aangebroken, probeer je dat zo mooi en persoonlijk mogelijk in te vullen. Als je na een crematie de as een bestemming moet geven kan iemand kiezen voor een urn. De meeste mensen die hiervoor kiezen willen iets tastbaars overhouden en hun dierbare dichtbij houden. Mensen die kiezen voor verstrooien doen dit vaak uit de gedachten om een plek te hebben om te bezoeken en hun dierbare ‘terug te geven’ aan de natuur. Een veel gehoorde uitspraak is wel dat mensen na een verstrooiing een tastbare herinnering missen.
Mijn Boom biedt precies de middenweg. Het verstrooien en teruggeven aan de natuur, maar met behoud van een tastbare herinnering. Een levende herinnering die groeit en bloeit en zijn geliefden in alle jaargetijden in een andere hoedanigheid begroet.
Na de ceremonie waar ik het over had hoorde ik familieleden tegen elkaar zeggen: ‘Hij is er weer! Hij is weer bij ons”.
De zichtbare steun en troost die dat geeft, geeft mij de energie om door te gaan om mensen deze warme manier van herdenken te kunnen laten ervaren.
Ik heb de echtgenote gevraagd of zij haar gevoel en hoe zij het heeft ervaren wilt opschrijven.
Mooier als zij beschrijft zou ik het niet kunnen verwoorden:
Mijn maatje waarmee ik bijna 40 jaar van mijn leven heb gedeeld, heeft helaas de strijd verloren tegen die vreselijke ziekte! Twee jaar hebben we samen gevochten maar na het bericht dat de tumoren ook op zijn hersenstam zaten, was het binnen twee weken gebeurt. We hadden het samen wel gehad over hoe hij zijn uitvaart voor zich zag en wat hij wilde, begraven of cremeren. Hij liet dat echter aan mij over want hij zei, jij moet doen waar jij je goed bij voelt. Wil je iets om naar toe te gaan of niet? Ik heb nooit iets gehad met begraafplaatsen, grafstenen of urnen maar cremeren staat wel vast voor mij.
Maar wat dan, wil je toch iets tastbaars om naar toe te gaan of strooi je de as uit? Ik wist niet goed wat ik wilde! Tot ik hoorde over de mogelijkheid om met de as een boom op te kweken! Na wat speurwerk op het internet kwamen we bij Mijn Boom uit en wat ben ik daar dankbaar voor! Mijn zus en ik kwamen er voor een eerste gesprek en hadden er gelijk een heel goed gevoel over. De bevlogenheid waarmee Danny, de eigenaar, erover sprak zei ons genoeg. De uitleg was zeer uitgebreid en duidelijk en voor ons stond vast dat Willem een nieuw leven zou gaan krijgen als grote, stoere boom!
De ceremonie was een hele emotionele, indrukwekkende en onvergetelijke gebeurtenis. Het benodigde as heb ik zelf afgewogen, vermengd met de aarde en vervolgens de boom erin gezet. Eerst vond ik dat nogal eng maar toen ik er mee bezig was, voelde ik me ook weer erg dichtbij hem! Het idee dat mijn lieve echtgenoot voortleeft als Amerikaanse Eik geeft mij heel veel troost. Het verdriet en gemis blijven immens groot maar over een aantal maanden zal de boom worden gepland in een natuurgebied en dan heb ik een mooie plaats om naar toe te gaan en weer even bij hem te zijn!
Dat is het dus, de koptekst moet eigenlijk zijn: Een afscheid èn een nieuw begin
Deel dit artikel:
