Wie een boom plant, plant hoop
(Lucy Larcom)
De vaak hopeloze strijd tegen een ziekte geeft verwarring en verdriet. Waarom moet ik dit meemaken, waar heb ik dit aan verdiend? Waarom is het mij niet gegund mijn dierbaren te zien opgroeien? Vragen die onbeantwoord blijven in een hopeloze strijd.
En dan komt de acceptatie en bewustwording van op reis zijn op een weg met de eindbestemming in zicht. Een bestemming waarvan er geen weg meer terug is en waar de strijd gestreden zal zijn.
Helaas moeten nog veel te veel mensen, jong en oud, ongewild deze weg bewandelen. Maar gelukkig hebben vele hun dierbare aan de hand die helpen de weg vol kuilen en hobbels te bewandelen. Met de eindbestemming in zicht denken veel mensen na over hun afscheid en hoe ze in herinnering willen blijven bij hun dierbare achterblijvers. Er zijn steeds meer mensen die op dit punt van de reis contact met mij leggen over de mogelijkheden van een herinneringsboom. Een boom die groot uit mag groeien en beschutting mag geven aan vermoeide reizigers. Een boom die onze dierbaren in elk seizoen in een andere hoedanigheid begroeten. Een boom die symbool staat voor hoop en nieuw leven!
Verscheidene keren ben ik in een hospice geweest of bij iemand thuis om mensen te informeren die graag een herinneringsboom wilde na het leven. Dit zijn eerlijk gezegd toch wel een van de moeilijkste, maar gek genoeg ook een van de mooiste gesprekken die ik kan voeren. Ik twijfel en ben onzeker hoe ik iemand aanspreek. Wat ik wel en niet moet vertellen, als iemand vlak voor het eindpunt van die weg mij vraagt om informatie en de mogelijkheden. Mensen die het geaccepteerd hebben, maar waarvan er sommige wel klaar voor zijn, maar sommige ook nog niet, omdat ze afscheid nemen van een onvoltooid leven.
Ik ben er altijd van overtuigd dat als je eerlijk en oprecht bent en volledig achter je dienstverlening staat zulke gesprekken vanzelf goed komen. Ik ga daar niet heen om proberen een product of dienst te verkopen. Ik ga er oprecht heen om mensen iets te bieden wat ze in andere producten of diensten niet snel ervaren, namelijk: Hoop.
Hoop, het mooiste woord wat er bestaat.
In deze fase geen hoop op beterschap of een lang en gelukkig leven, maar hoop om nog in verbintenis te blijven met de wereld, hoop om nog van belang te zijn voor de wereld, de natuur en de omgeving, hoop om niet in de vergetelheid te raken en mensen je kunnen, willen en zullen bezoeken. (Hoe mooi is het om elk jaar minimaal 1 keer te kijken hoe het met de boom is? Hoe hij uitloopt, groeit en bloeit…)
Bij alle mensen, hoe en in welke emotionele en lichamelijke toestand ze zich ook bevinden op die weg, zie je glinstering en opluchting in hun ogen na de boomkeuze en plantlocatie. Glinstering en opluchting die ik ervaar als hoop. De laatste zelf of juist met elkaar gemaakte keuze voor het planten van een boom, het planten van hoop.
Een mooie anekdote van een meneer die in deze fase zijn keus had laten vallen op een Sierkers. We bladerden samen op het randje van zijn bed door het boek met bomen, hij zag de uitbundige bloei van de Sierkers en zei resoluut: “Die wil ik”.
Zijn vrouw, die in de keuken stond, vroeg of we wat wilde drinken. “Doe mij maar een biertje” zei hij. Zijn vrouw keek ons heel verbaasd aan en vroeg of hij het wel zeker wist, want hij had al in geen 2 jaar meer een biertje gedronken. Maar hij wist het zeker, dus ik zei “Doe mij er ook maar een dan”. Hij toostte op zijn beslissing. Hij toostte op de mooie bloeiende Sierkers. Hij toostte op het leven en bovenal toostte hij op hoop!
Als een merel z’n nestje bouwt tussen mijn lentebloesem
hoop ik jou hierbij een teken van leven
in de vorm van bloem en vogelvrij
het gevoel van samenzijn te kunnen geven
Als een merel zich voedt aan mijn zaden
is het om na de winter voort te bestaan
Zodat de kringloop des levens
in het nieuwe jaar weer door kan gaan
Onderdeel van mijn gedicht over een herinneringsboom en het planten van hoop
Deel dit artikel:
