Hoe mooi zou de wetenschap zijn dat als je komt te overlijden, je een laatste rustplaats krijgt in je eigen tuin. Een tuin die je misschien wel zelf aangelegd of ontworpen hebt. De tuin waar je altijd heerlijk tot rust kwam in het hectische leven dat we veelal leiden. De tuin waar je je kinderen liefdevol hebt zien opgroeien en waar je mooie momenten hebt beleefd met vrienden.
Een persoonlijkere plek om een te zijn met de natuur en toch thuis te zijn is bijna niet denkbaar.
Maar dan komt het probleem dat begraven in eigen tuin niet zomaar (in bijna geen geval) mogelijk is. Het is in strijd met de wet op de lijkbezorging.
Bij wijze van hele hoge uitzondering zou een vergunning hiervoor afgegeven kunnen worden, maar dan moet de tuin de bestemming krijgen van een particuliere begraafplaats en moeten burgemeester en wethouders toestemming hiervoor geven.
Toch is het mogelijk een hele mooie, waardige rustplaats te krijgen in je eigen tuin.
Een vorm die als zo danig niet zichtbaar is als laatste rustplaats dus een hele subtiele manier is van herdenken. Een vorm die groeit en bloeit en waar de nadruk ligt op het leven. Een vorm die jouw dierbaren in elk seizoen in een andere hoedanigheid begroet. Het ene moment vol in bloei, het andere moment vol met vogeltjes die zich voeden aan je vruchtjes, dan weer vol vuur en vlam in de prachtig rode herfstkleur en dan tot rust in de winter, waarbij de knoppen aangeven dat de lente er aankomt.
In de vorm van een levende boom.
Afgelopen jaren heb ik vele herinneringsbomen mogen planten in eigen tuinen. Elke boom bijzonder en uniek zoals de persoon die in herinnering is bij deze boom ook was. Bijzonder en uniek op zijn of haar eigen manier. Vaak was het iemands eigen wens om in zijn of haar eigen tuin te staan, maar vaak ook kiezen de nabestaanden ervoor. Je geeft iemand de vrijheid, laat iemand los maar je kan hem of haar toch omarmen en vastpakken. Hoe de boom met zijn wortels in de aarde verankerd staat, staat symbool voor de verbondenheid met de waardevolle herinneringen van jouw dierbare.
Ik heb mooie verhalen waarom mensen kiezen voor een boom in de eigen tuin. Man bijt Hond heeft destijds twee mooie filmpjes gemaakt met het verhaal van mensen achter de boom.
Wat ook voorkomt is dat mensen ‘tijdelijk’ de boom thuis willen. De reden kan zijn dat er nog thuiswonende kinderen zijn of mensen gewoonweg de tijd willen nemen om er klaar voor te zijn de boom zijn ‘vrijheid’ te geven ergens in de natuur. De boom wordt dan op een speciale manier ingegraven in een bak in de tuin. Zo heeft de boom de voordelen van het planten in de volle grond, maar is de boom ook na vele jaren nog te verplanten naar een nieuw huis bij verhuizing of naar een natuurgebied.
Je laatste rustplaats hebben in combinatie met op deze manier in herinnering blijven, vind ik persoonlijk niet helemaal juist. In mijn ogen is het niet je laatste rustplaats, want je staat op een voor jouw dierbare plek. Je maakt deel uit van de tuin. Je groeit en bloeit en begroet je dierbaren op jouw unieke manier als ze naar je kijken als ze ’s morgens de gordijnen openen of vanonder de veranda.
Je bent verbonden met de wereld en geeft haar iets terug na een leven geleefd te hebben van haar rijkdommen.
Ik denk dat je (laatste) groeiplaats meer tot zijn recht is als je in de bloei bent na het leven.
Foto boven:
Een Krentenboompje in eigen tuin die een plekje krijgt in de natuur als de kinderen het huis uit zijn.
Tot die tijd staat de boom ‘op een voetstuk’ in de tuin en begroet zijn familie in elk seizoen in een andere hoedanigheid.
Deel dit artikel:
